Wederom ging de wekker om half 7 om op tijd te kunnen zijn voor het duiken. Na een stevig ontbijt (pannenkoek met banaan en chocoladesaus) zijn we naar beneden gelopen via de houten brug door de jungle. Iets over 8 zaten we op de boot en voeren we richting het zuidwesten. Naar Southwest Pinnacle om daar te duiken. Het dieper gelegen Pinnacle zit vol anemonen en de bijbehorende clownsvissen. Een paar dagen daarvoor was er een walvishaai gesignaleerd, dus ons hart begon toch stiekem wat harder te kloppen. Zouden we dan toch nog geluk hebben? De groep werd opgesplitst in drie kleinere groepen. Wij doken met onze gids (de getattoeerde Lorenzo) en drie anderen in het water. Via de lijn van de boei, zakten we langzaam af naar 18m diepte, steeds verder de diepte in. Langzaam zagen we de Pinnacle opdoemen in de donkerblauwe diepte. Om ons heen konden we nog enkele andere duikers onderscheiden en blijkbaar was het een geliefde plek om te duiken. Daar vervloog onze hoop op haaien.. Maar je weet maar nooit met die grote nieuwsgierige walvishaai. Dicht bij je buddy blijven was het in het drukke water. Elkaar kwijt raken onder water, wetende dat er haaien op de loer liggen, is wel het laatste wat je wilt. Rustig zwommen we om de Pinnacle, speurend naar al het moois. Een overvloed aan anemomen, clownsvissen en papegaaivissen. Maar nog geen haaien, zelfs geen kleine rifpunthaaien. Het water was ook 31 graden, dus de kans op het ontmoeten van een haai leek vervlogen.  Halverwege onze tocht om de rots, voelden we een koude stroming, een sprankje hoop vulde onze harten. Het zou toch niet...  Daar, heel in de verte, een grote schim die langzaam dichterbij kwam. Rustig bewegend kwam er een grijze schim op ons af. De spanning steeg, enigzins versterkt door de inspanning tegen de koude stroming in. Wat was daar in de verte? De donkere schim kwam dichterbij en eindelijk konden we iets meer onderscheiden. Helaas, het was een zwart wetsuit met de bijbehorende grijze duikfles. Gevolgd door een hele groep duikers. Weer geen haai, gelukkig was er verder genoeg moois te zien om ons niet te hoeven vervelen onder water. Een lekkend vest verkorte de duik alleen drastisch, aangezien Sebastiaan geen drijfvermogen had en constant moeite moest doen om niet te zinken. Bij de boei teruggekomen maakten we onze veiligheidsstop, samen met te veel anderen. Uitgeput stapten we weer aan boord. De hooggespannen verwachtingen nog steeds niet ingelost, maar we blijven vastbesloten een haai in zijn habitat te ontmoeten. Door naar de tweede duikplaats, een kleine baai, iets ten zuiden van 'onze' baai. Met een provosorisch gerepareerde bcd sprong ook Sebastiaan weer in het water. Langzaam dalend richting de bodem van de baai om daar de volgende ontdekkingstocht te beginnen. De maximale diepte was slechts 8m, maar de duik was er niet minder mooi om. Veel verschillende vissen, helaas wat minder koraal. Toch bleek deze duik spannender dan we vooraf in hadden kunnen bedenken. Het gevaar bleek uit onverwachte hoek te komen. Na onze tocht door de baai en bestuderen van het koraal, de clams en paraplu'tjes werden we plotseling opgeschrikt. Een onrustige duiker voor ons... Heel vervelend en bovendien gevaarlijk, geen acht slaand op de omgeving en geen idee van de duikers in de buurt. Moesten we plotseling vinnen en wild slaande armen gaan ontwijken. Toen zwom ze weer een heel eind van de groep weg, wat ook voor weinig rust zorgde. Helaas is het resultaat van zo iemand dat het luchtverbruik erg hoog ligt, dus moesten we wederom vroeg richting de oppervlakte.  Een korte boottocht voerde ons terug naar de kust, na het schoonmaken van ons materiaal was het eindelijk tijd voor de welverdiende lunch. Onze vaste stek hadden we snel gevonden en we werden met een brede glimlach ontvangen. Op dat moment wisten we nog niet dat het niet lang meer zou duren voordat we zelf ook hard zouden lachen. Mieke begon met onheilspellende ogen te vertellen over haar snorkelavontuur. Hoestend en proestend van het lachen begon ze te vertellen. Niet ver van de boot, begon ze te merken dat het avondeten van de avond ervoor toch nog een etra uitwerking had. Langzaam begon het te borrelen en ze voelde was alles omhoog komen. Haastig zwom ze weg van de boot, zodat ze ongemerkt en ongegeneerd een dikke scheet kon laten. Uiteraard barstten we allemaal in lachen uit. De middag hebben we weer lekker rond het zwembad gehangen, bijkomend van ons avontuur van de dag. Rustig lezend, zwemmend en relaxend hebben we genoten van de omgeving en de zon. Toch jammer van die haaien, maar wel een lekkere dag. Was getekend, De man met 9 vingers en een pink